نقد و بررسی بازی مبارزه در خلیج عدن

• ناشر: آمیتیس بازی رایان
• سازنده: آمیتیس بازی رایان
• سبک: First-Person Shooter
• پلتفورم ها: PC
• تاریخ انتشار: 21 خرداد 1391

شاید سری بازی های Call of Duty اولین شوتر نظامی نبوده اند، اما بسیاری سعی می کنند استانداردهای این سری را در بازی هایشان رعایت کنند و اینگونه عنوانی بسازند که اکثر گیمرها از آن استقبال کنند. اینبار هم با عنوانی طرفیم که به وضوح این سری و خصوصاً سبک Modern Warfare را مورد استفاده قرار داده است. اما وجه تمایز این بازی ایرانی بودن آن است. 

مبارزه در خلیج عدن توسط استدیو آمیتیس بازی رایان ساخته شده و ارتش نیز حامی مالی و معنوی این بازی می باشد. از آنجایی که این بازی در کشور خودمان تولید شده، بهتر است جدای از مسائل روتینی که در نقدها بررسی می شود، چند مسئله حاشیه ای دیگر نیز مورد نقد قرار گیرند. 

 

ایراد اول تبلیغات بازی است که بسیار ضعیف بوده. البته همه ما می دانیم که تبلیغات بازی های رایانه ای در ایران به خودی خود ضعیف هستند، اما این بازی در حدی نا امید کننده تبلیغ شد و خود من عرضه آن به بازار را از طریق بخش خبری 22 شبکه 3 متوجه شدم! حداقل میر مهنا را چند بار در بین تبلیغات تلویزیونی و شبکه ویدئو رسانه دیده بودیم! 

مورد دوم که از بخش اول هم اذیت کننده تر است، نوع پخش بازی در کشور است. البته از آنجا که هنوز فرق و تعریف خاصی بین توزیع کنندگان بازی های کپی با ناشران بازی در ایران وجود ندارد، نباید هم بیش از این انتظار داشت. البته این بازی هم در این زمینه از عناوینی همچون گرشاسپ و میر مهنا ضعیف تر بود و به شخصه موفق نشدم آن را در مرکز استان محل زندگی خودم هم پیدا کنم و سر آخر توانستم آن را با قیمتی بیشتر از 3500 تومان که در پشت جعبه درج شده تهیه کنم. البته مواردی که ذکر شد تاثیری در نقد یک بازی ندارد و صرفاً جهت یادآوری اعلام شده بود. چون فکر کنم مهمترین ضرر اینگونه توزیع و تبلیغ متوجه خود بازی ساز است تا خریدار. 

یک ایراد جزئی دیگر نیز نوع درج سیستم مورد نیاز بازی در پشت جعبه است و نویسنده این بخش مثل بسیاری از عوام با خودش فکر کرده است که معیار سنجش اصلی کارت های گرافیک میزان حافظه آنهاست و در جلوی عبارت Graphic تنها با عدد 512 مگابایت روبرو می شویم. به هر حال از کسانی که خودشان بازی سازند، انتظار دیگری می رود! 

شکار اره ماهی 

در طی چند سال اخیر دوباره نام دزدان دریایی را می شنویم و هر چند وقت خبر دزدیده شدن یک کشتی تجاری در سطح منطقه پخش می شود. شاید با شنیدن نام دزدان دریایی یاد کاپیتان جک اسپارو بیافتیم! اما حقیقت این است که اینبار با سیاه پوستانی طرفیم که اکثراً به کشور سومالی تعلق دارند. داستان این بازی هم در همین مورد است. یک کشتی ایرانی توسط گروهی به نام اره ماهی دزدیده شده است. آنها تمام سرنشینان این کشتی را یا می کشند و یا گروگان می گیرند و تنها یک نفر از دست آنها در امان می ماند. او به صورت مخفیانه به کابین کشتی می رود و پیغام دزدیده شدن کشتی را مخابره می کند. از اینجا به بعد کار نیروی دریایی آغاز می شود و آنها سعی دارند با ورود به محل سکونت دزدان دریایی، علاوه بر کشتن رییس آنها گروگان های ایرانی را نیز آزاد کنند. 

 

داستان بازی در کل خوب است و از آنجایی که الهاماتی از واقعیت داشته، می توان آن را قابل قبول دانست. اما اگر بخواهیم وارد جزئیات شویم، با مشکلات زیادی مواجه می شویم. مثلاً تا انتهای بازی هیچ چیز درباره شخصیت های بازی نمی فهمیم. تنها اطلاعاتی که از آنها پیدا خواهید کرد نامشان است که آن هم با بردن نشانگر ماوس بر روی آنها به نمایش در می آید! در ویدئوی اولیه، راوی توضیحات مختصری درباره دزدان دریایی و جنایات آنها می دهد، اما متاسفانه خبری از نیروهای خودی نیست. نه توضیحی در کار است و نه حتی فلش بک هایی برای تفهیم بیشتر و ارتباط بر قرار کردن با افراد. 

اگر بگوییم داستان این بازی چیزی به نام جزییات ندارد با کمی تخفیف درست گفته ایم. شما به عنوان یک عضو نیروی دریایی به محل سکونت دزدان دریایی می روید و همینطور جلو می روید تا همه آنها را نابود کنید. در این مسیر نه پیچیدگی داستانی وجود دارد و نه اتفاق های غیر قابل انتظار. نه کسی از دوستانتان در این راه جان خود را فدا می کند و نه اتفاق خاص دیگری. 

بازی سازان ما برای توجیه کمبودها در زمینه هایی مانند گرافیک و گیم پلی، مسئله دسترسی نداشتن به موتور های چند میلیون دلاری را مطرح می کنند. اما حداقل باید بتوانند یک داستان نویس خوب در این کشور پیدا کنند! متاسفانه برای کاهش هزینه ها همه کارها در داخل تیم کوچک ساخت بازی انجام می شود و نتیجه هم چیزی است که سالهاست مشغول تماشای آن هستیم. 

اما باید به یک نکته مثبت بخش داستانی هم اشاره کرد و آن هم دست برداشتن از اساطیر و قهرمانان چندین سال گذشته است. منظور این نیست که درباره گذشتگان بازی نسازیم، اما رعایت اعتدال در همه کارها ضروری است. ما هرچه قدر گرشاسپ و نادر شاه داشته ایم اکنون نیز سوژه های خوبی داریم و این بازی نمونه ای از همین سوژه هاست. 

 

Persian Call of Duty 

شاید اگر به مبارزه در خلیج عدن لقب Call of Duty ایرانی را بدهیم خارج از حقیقت نباشد. در این بازی به جز موارد بومی و برخی کمبودها، همه چیز شبیه به سری CoD کار شده است. در ابتدای شروع به کار ارتش یک مرحله آموزشی داریم که شباهت زیادی به نمونه مشابه خود در Modern Warfare 2 دارد. حتی جزئیاتی مانند نوع شروع مراحل، کلید زنی در هنگام صحنه های سینمایی، عدم تکلم شخصیت در حال کنترل، آهسته شدن صحنه در برخی موارد و ... نیز بسیار آشنا به نظر می رسند و انگار قبلاً مشابه آنها را در جایی دیده بودم! 

یکی از نقاط قوت بازی مرحله ابتدایی آن است که برخلاف مراحل اصلی کاملاً بر مخفی کاری تاکید دارد و اگر بخواهیم ایرادات هوش مصنوعی این مرحله را نادیده بگیریم در مجموع خوب است و شروع جالبی به نظر می رسد. 

یکی از ویژگی های این بازی که با بسیاری از بازی های ایرانی متفاوت است این است که سازندگان سعی نداشته اند با سخت کردن بازی که در آخر به عنوانی اعصاب خرد کن تبدیل می شود، حرفه ای بودن خود را نشان دهند. انجام مراحل بازی کاملاً ساده است و بیشتر تکیه آن بر این است که گیمر در طول انجام بازی لذت ببرد و مشکل خاصی در پیشبرد بازی نداشته باشد. تیر اندازی در بازی ساده بوده و به سهولت می توان از سد دشمنان گذشت. 

هوش مصنوعی بازی تعریف آنچنانی ندارد و تیر اندازی به سمت دزدان دریایی از بسیاری از بازی ها ساده تر است. یاران خودی مانند میر مهنا بی فایده نیستند و اگر کمی به آنها فرصت دهید موفق می شوند دشمنان را از پای در آورند. اما اگر بخواهید کشتن دشمن را به آنان بسپارید به نظر می رسد باید به اندازه یک نقش آفرینی طولانی برای این بازی وقت صرف کنید! باگ هایی نیز در این بخش دیده می شود. برای مثال یکی از افراد نیروی دریایی طی یک مرحله ناگهان سر جای خود ایستاد و از جایش تکان نخورد و پس از گذر از یک checkpoint دوباره به حالت عادی برگشت. 

 

تا پیش از این قسمت به ایرادات ریز و درشتی اشاره کردیم، اما این یک مورد از همه جالب تر است. اجازه دهید با یک پیش زمینه شروع کنم. وقتی که بازی پس از مشکلات فراوان (!) به دست من رسید اول نگاهی به پشت جعبه انداختم تا مشخصات سیستم مورد نیاز آن را چک کنم. در جلوی قسمت HDD یا همان فضای مورد نیاز برای نصب، عدد 2 گیگابایت درج شده بود. از همانجا فهمیدم که نباید انتظار یک بازی طولانی را داشته باشم و از آنجایی که این بازی فاقد بخش چند نفره بود و همچنین تنها فایل های صوتی به زبان فارسی در آن وجود داشت خودم را توجیه کردم که این حجم آنقدر ها هم عجیب نیست. اما امان از وقتی که شروع به انجام بازی کردم! متاسفانه باید به خدمتتان برسانم که این بازی در خوشبینانه ترین حالت طی 45 دقیقه به پایان می رسد و تنها موردی که برای گیمر باقی می گذارد تعجب است! 

به نظر می رسد اینکار در حال تبدیل به یک اپیدمی در بین بازی سازان ایرانی است که بازی هایشان بیشتر به یک دمو شباهت داشته باشد تا یک بازی کامل. اگر سازندگان بخواهند همین روش را ادامه دهند بعید نیست که در آینده با بازی های 10 دقیقه ای هم مواجه شویم! 

در میان دزدان 

یکی از مهمترین برتری های مبارزه در خلیج عدن نسبت به دیگر بازی های وطنی گرافیک آن است. شاید طراحی های آن در سطح روز دنیا نباشد اما کاملاً قابل تحمل است. محیط های بازی خوب طراحی شده اند و طراحی کلی و نوع جایگذاری اشیاء با فکر انجام شده است. به دلیل اینکه اکثر مراحل بازی در یک جزیره انجام می شود، تنوع آنچنانی در لوکیشن ها وجود ندارد. البته در بخش های کوتاهی از بازی قسمت هایی همچون کشتی تجاری ایران، ساحل جزیره و قرارگاه آموزشی نیروهای دریایی نیز دیده می شود. 

نورپردازی بازی پیشرفته نیست اما زیبا کار شده و محیط های آفتابی بازی از منابع نوری خوبی برخوردارند. تابش نور خورشید بر روی اجسام نیز از نکات خوب این بخش است. برای مثال اگر شما پشت به خورشید بایستید، می توانید برق نور را بر روی قسمت های فلزی اسلحه خود احساس کنید. محیط های تاریک مانند کشتی تجاری نیز به لطف طراحی خوب چراغ ها و همچنین افکت باران زیبا هستند. 

 

کیفیت بافت آب در بازی دو حالت دارد. هنگامی که با قایق در سطح آب هستید آنچنان چنگی به دل نمی زند و تکرار تکسچرها بیش از حد است. اما در ساحل که سطح آب بسیار کم است، جلوه آن زیباتر بوده و بازگشت نور خوبی نیز دارد. قطرات بارانی نیز که بر روی تصویر ریخته می شوند از نکات خوب بخش گرافیکی می باشد. 

افکت دود در بازی از کیفیت خوبی برخوردار است اما حرکت آن به هیچ وجه طبیعی نیست و با سرعت زیادی حرکت می کند. افکت آتش نیز سرعتی بیش از حد معمول دارد اما نه به اندازه دود و از این لحاظ خیلی بهتر است. طراحی سلاح های بازی هم در سطح متوسطی قرار دارد. اسلحه ها حالتی مات دارند و لبه های آنها نیز بیش از حد نرم و صاف است. البته این ایراد در طراحی AK-47 بیش از بقیه دیده می شود و به نظر می رسد که طراحان به تکسچرهای با کیفیتی دسترسی نداشته اند. وسایل نقلیه موجود در بازی از دور کیفیت خوبی دارند، اما به نظر می رسد برای طراحی آنها از عکسبرداری معمولی استفاده شده و همین امر تا حدی از کیفیت بافت ها کاسته است. 

طراحی مدل انسان های بازی از لحاظ ابعاد و تناسب خوب است و اگر انیمیشن هایشان را کنار بگذاریم مناسب به نظر می رسد. چهره ها کمی حالت مات و Blur دارند و همین ایراد آنها را از حالت قابل باور خارج می کند. تنوع آنچنانی هم در بین دشمنان وجود ندارد و از آنجا که اکثر آنها صورت خود را پارچه پوشانده اند نمی شود قضاوتی درباره طراحی چهره آنها داشت. ولی بعید می رسد که پشت آن پارچه ها صورت های با کیفیت وجود داشته باشد! 

صدای اره ماهی 

موسیقی های بازی تنوع زیادی ندارند، ولی از آنجا که بازی بسیار کوتاه است و در یک چشم بر همزدن پرونده همه چیز بسته می شود، مشکلی از این لحاظ نخواهید داشت. همین موسیقی های کم شاهکار هنری نیستند ولی قابل قبولند و با جو بازی هماهنگی دارند. یکی از ایرادت بخش موسیقی بازی آهنگیست که در هنگام بارگذاری مراحل پخش می شود. ایراد این موسیقی در این است که ناگهان و به صورت بدی قطع می شود و بهتر بود از یک افکت کم شدن تدریجی صدا در این کار استفاده شود. 

 

صداگذاری بازی های ایرانی را اکثراً یک سری افراد خاص انجام می دهند و از آنجا که در ایران بازیگران سینما فعالیت آنچنانی در این بخش ندارند، نمی توان به بازی سازان ایراد گرفت، چون مطمئناً استخدام دوبلور های حرفه ای صدا و سیما هزینه بیشتری نسبت به دوبلورهای انیمیشن دارد. اما این دوبلورها نسبت به کارهای پیشینشان نتیجه بهتری داشته اند و به نظر می رسد که سرپرست دوبلاژ وقت و دقت بیشتری را صرف این کار کرده است. هر چند که مطمئناً کیفیت صداگذاری شخصیت های بازی هنوز هم با کارهای اصلی و معروف این دوبلورها فاصله دارد. افکت هایی که برای این صداها نیز در نظر گرفته شده اند قابل قبول هستند. برای مثال اگر شما از محیط باز وارد یک کلبه شوید صدا به خوبی افکت بازگشت را می گیرد و قابل باور می شود. 

افکت های صوتی محیط کامل نیستند و در بعضی مواقع هیچ صوتی برای آنها در نظر گرفته نشده، اما در مواردی مانند صدای اسلحه ها تنوع خوبی وجود دارد و سازندگان به دستکاری کامپیوتری یک افکت برای تولید صداهای مختلف بسنده نکرده اند. صداهای انفنجار نیز کیفیت قابل قبولی دارند. 

مبارزه در خلیج عدن با تمام کمبودهایش عنوانی سرگرم کننده است و حداقل روی اعصاب راه نمی رود! اما بزرگترین مشکل آن یعنی کوتاهی بیش از حد اجازه نمی دهد که به اندازه کافی از بازی لذت ببریم و حقیقتاً شبیه یک دمو است تا یک بازی کوتاه.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: